Zoveel leuke, geile verhalen, (voorr elk wat wils). Dat moet zeker blijven. Kijk op https://donate.nifty.org/donate.html om te zien hoe je daaraan mee kunt werken.
VOCHTIG TOT NAT 41
GROOT BED - WILLEM
De volgende ochtend nemen ze alle tijd. Nu eens niet heel vroeg naar de badkamer maar ze slapen een beetje uit en gaan pas douchen als iedereen al klaar is in de badkamer.
Om tien uur gaat Ben weg want die gaat het weekend naar zijn oma en opa, voor een verjaardag.
Klokslag elf uur staat Willem voor de deur.
"John, er is een jongen voor je aan de deur", roept moeder naar boven.
John rent de trappen af.
"O, dat is Willem, die is nieuw in onze klas. Hij heeft een probleem en daar help ik hem even mee."
"Ik ben trouwens niet nieuw in jouw klas hoor maar jij in de mijne."
"Wat is het verschil", vraagt moeder.
"Nou", zegt Willem, "ik zat al op het VWO en John is er nu bijgekomen."
"Ik ben als enige overgebleven van die oorspronkelijke klas en de rest is van de HAVO afkomstig, dus ik vind toch dat jij erbij bent gekomen."
"Lekker belangrijk", zegt moeder.
John loopt naar boven en Willem gaat erachteraan.
Halverwege de trap draait John zich nog even om en roept, "we hoeven niks te drinken hoor, ik heb nog maar net ontbeten."
"Anders komt ze vast boven met thee of zo en dat kunnen we nu even niet gebruiken."
"Wat een enorme kamer heb jij. Het lijkt wel en slaapzaal met al die bedden. Onze kamer is nog niet een derde van deze en wij slapen er met z'n vieren. En wat een groot bed heb je."
"Net gisteren gekregen. Vannacht heb ik het met Ben ingewijd."
"Vinden je ouders dat goed?"
"Daar heb ik het nu juist voor gekregen."
"En die andere bedden dan."
"Wij slapen vaak met een heleboel vrienden bij elkaar. Hier kunnen er nu wel vier of vijf komen slapen. Dat is nog niet gebeurd hoor, het maximum is tot nu toe met z'n drieën geweest. Maar nu zou het met z'n zessen wel kunnen."
"Dat zou mijn moeder nooit goed vinden."
`Ik weet ook nog niet of mijn moeder dat goed zal vinden maar in ieder geval vond ze het wel goed dat die bedden allemaal bleven staan, dus drie erbij moet ze nu wel goed vinden."
Willem staat uitgebreid aan zijn buik te krabben. Nu kan het weer even. Thuis heeft hij zich al die tijd in moeten houden.
"Ik ben zo ongeveer gek geworden van die jeuk."
"Nou, ga maar liggen, ik denk dat je het beste dat bed kunt nemen", en hij wijst op het oude logeerbed, "dat is het hardste bed, dat zakt het minst in als ik met je bezig bent."
Willem trekt zijn schoenen uit en gaat liggen.
"Zou het niet handig zijn als je tenminste je broek en je onderbroek uittrekt? Zo kan ik er niet zo heel makkelijk bij. En als het de bedoeling is dat ik ze voor je uittrek is het handiger als je even gaat staan, zo lukt het me echt niet."
"Nee, ik doe het zelf wel. Sorry, ik ben een beetje van slag, er heeft nog nooit iemand aan mijn buik gezeten. Ik vind het eigenlijk wel een beetje eng."
"Ik zal je niet verkrachten hoor, ik ga alleen maar die haren uit je vel peuteren. Maar als je het bij nader inzien toch niet wilt, ook goed hoor."
"Nee, ik wil het juist wel heel graag want ik word gek van de jeuk. Ik heb er bijna niet van geslapen. Ik heb de hele nacht heel zachtjes liggen krabben, in de hoop dat niemand het zou merken."
"En is dat gelukt?"
"Ik denk van wel, ik heb geen commentaar gekregen."
Willem staat op, maakt zijn broek open, stroopt die, met zijn onderbroek, een stukje naar beneden en gaat weer liggen.
"Zo kan je niet hard weglopen als het nodig is hoor, met je broek om je dijen."
Willem staat weer op en trekt zijn schoenen, zijn broek en zijn onderbroek helemaal uit, vouwt ze keurig op en legt ze op een stoel.
"Het was maar een grapje hoor, van dat weglopen."
John stelt vast dat Willem ook al geen gevoel voor humor heeft. Met zijn andere vrienden zouden ze al lang dubbel hebben gelegen van het lachen. Maar voor Willem, die zich duidelijk niet op zijn gemak voelt is het een doodserieuze zaak.
Terwijl Willem weer gaat liggen bekijkt John hem eens goed. Zijn hele buik is rood van het krabben. Willem heeft best grote ballen, niet zo groot als die van Tjabe, en een heel strakke zak. Zijn lul is niet zo groot en steekt misschien zo'n zes centimeter naar voren, of beter naar boven in dit geval, want die ligt slap op zijn buik. Hij ziet er wel dik uit, ook slap, in ieder geval wel aardig wat meer dan vier centimeter.
Geen wonder dat er altijd een flinke bobbel in zijn broek zit' denkt John als alles altijd zo naar voren blijft wijzen'.
John pakt de naald die hij ook al voor Ben had gebruikt uit zijn bureaula en gaat beginnen. Het bovenste randje van het kale stuk is het eerst aan de beurt, dat lukt net zonder Willems lul aan te raken. John hoopt dat Willem zich dan een beetje ntspant.
Na een stuk op twintig haren uit het vel gepeuterd te hebben komt John echt toe aan het stuk van Willem zijn buik waar zijn lul af en toe een beetje in de weg zit.
"Kan je dat dikke ding van je even een beetje uit de weg houden, zo kan ik er niet zo goed bij."
Willem legt een vinger op zijn lul en drukt hem daarmee naar voren.
"Zo gaat het beter."
John merkt dat Willem er inmiddels een beetje meer ontspannen bij ligt. Blijkbaar heeft hij door dat John niet speciaal op seks uit is.
Na een half uurtje peuteren is de helft van Willems buik zo ongeveer klaar en vindt John het tijd om de zaak even te ontsmetten met aftershave. Hij pakt de fles van de wastafel en sprenkelt het rijkelijk op Willem zijn buik. Die was eigenlijk een beetje weggedommeld maar is meteen weer klaar wakker.
"Dat prikt wel zeg."
Maar het heeft ook wel het effect dat Willem zijn slappe lul een stukje begint te groeien, nog niet echt helemaal stijf maar gewoon een stukje langer en nog dikker.
John doet of hij het niet merkt en gaat verder met de andere helft van Willems buik. Die zit ietsje verder bij hem vandaan en daardoor raakt hij af en toe wel Willems hand en soms zelfs even zijn lul aan, zeker als hij dicht bij de basis van zijn lul bezig is.
Langzaam ziet John uit zijn ooghoeken dat Willems lul helemaal stijf wordt. Die is ongeveer zo lang als die van Tjabe en toch lijkt hij veel korter, waarschijnlijk doordat hij zoveel dikker is. De voorhuid blijft als een wijd rokje om de eikel zitten en zo ontstaat er een soort gootje, waar de punt van Willems eikel uitsteekt. John gaat onverstoorbaar verder maar kijkt steeds even naar Willems stijve en dan naar Willems hoofd, dat steeds roder wordt. Hij kan rustig kijken want Willem heeft zijn ogen dicht. Het lijkt zelfs wel of hij ervan ligt te genieten.
Dan ziet John plotseling dat er een druppel uit Willems plasspleetje komt, die blijft er even op liggen en druipt dan in het randje van zijn voorhuid.
`Willem produceert dus kennelijk ook voorvocht' denkt John en gaat verder met de ingegroeide haren maar hij kijkt wel steeds even naar Willem zijn stijve. Daar verschijnt even later alweer zo'n druppel op. John bestudeert die eens goed. Vreemd, het is niet helemaal helder, zoals voorvocht. Na een poosje staat er een aardig laagje in Willem zijn voorhuid.
`Het lijkt wel heel dun sperma' denkt John en hij herinnert zich dat het zaad dat Willem op de grond spoot, of liever liet vallen, tijdens de laatste gymles er ook nogal dun uitzag.
`Verdomd, hij ligt hier gewoon een beetje heel voorzichtig klaar te komen'.
"Nu moet je even je vinger weghalen, die je lul overeind houdt, dan kan ik de laatste haren doen die daaronder zitten."
Willem haalt zijn vinger weg. Zijn lul blijft nu rechtop staan tegen John zijn hand aan. John peutert de laatste haartjes los en beweegt daardoor steeds Willem zijn lul een beetje. Op het moment dat het laatste haartje loskomt kijkt John weer naar Willems stijve en ziet dat daar nu geen druppels meer uitkomen maar een straaltje. Het loopt langs de punt van zijn eikel, het gootje van zijn voorhuid in, dat heel inmiddels vol is en over begint te lopen .
Willem heeft een hoofd als een biet en ademt een beetje sneller dan normaal.
"Je mag wel gewoon klaarkomen hoor."
John haalt zijn hand weg die Willems lul rechtop houdt. Die blijft even zo staan en zakt dan tergend langzaam naar zijn buik toe. Het dunne zaad loopt uit zijn voorhuid op zijn buik. Dan pakt John Willems lul stevig beet en wrijft het laatste beetje zaad eruit. Dat landt met een klein boogje op diens buik.
"Sorry, sorry, ik kon het echt niet tegenhouden, het was echt niet de bedoeling."
"Geeft niet."
John zou het liefst die lul in zijn mond nemen en hem verder leegzuigen en dan het zaad van Willem zijn buik likken maar hij is bang dat Willem dat niet zal overleven, dus houdt hij zich in.
Hij loopt naar zijn eigen bed, grijpt onder het kussen en haalt de handdoek tevoorschijn die daar altijd speciaal voor dit soort gelegenheden ligt. Hij maakt Willems buik er droog mee, net op tijd om te voorkomen dat het op de matras druipt. Willem houdt intussen zijn ogen stijf dicht. Zijn stijve is inmiddels wel over, er ligt nu een korte, behoorlijk dikke piemel op Willems buik, met een heel wijde voorhuid om de eikel. Dan sprenkelt John weer wat aftershave op Willems buik, om die te desinfecteren. Willem is meteen weer klaar wakker en zijn lul begint ook gelijk weer een beetje te groeien. Hij wil opspringen maar John houdt hem tegen, drukt hem terug op bed, drukt zijn lippen op het kale stuk van Willem zijn buik en geeft hem daar een kus.
"Je moet niet zo krampachtig doen, je moet jezelf een beetje laten gaan, dan voel je je vast een stuk beter. Je mag altijd terugkomen voor een herhaling van de behandeling, ook als er geen haren ingroeien."
"Dankjewel, maar dan ga ik maar eens."
Willem staat langzaam op en loopt naar de stoel waar hij zijn kleren op heeft gelegd. Hij trekt zijn onderbroek en zijn jeans aan en dan zijn schoenen.
Besluiteloos blijft hij naast de stoel staan.
"Sorry als ik iets heb gedaan wat je niet wilde", zegt John.
"Sorry dat ik het zover heb laten komen, ik moet er nog aan wennen, het is allemaal zo nieuw voor me. Bij ons thuis kan dat allemaal niet."
John loopt naar de deur en Willem volgt. Voor John de voordeur open maakt geeft hij Willem een vluchtige kus op zijn voorhoofd.
"Je mag altijd terugkomen hoor."
Dan maakt hij de deur open en Willem stapt naar buiten. Die kijkt nog wel tien keer om en zwaait tot hij de hoek omgaat en John echt niet meer ziet.
vochtignat@gmail.com